Puntentelling voor matchplaywinterkoning van de Zuc
Het principe van matchplay is dat handicap verrekening plaatsvindt op de moeilijkste holes. Het gebruik van stablefordpunten als basis voor bepaling van de matchplayscores is daardoor uit den boze. Een klein voorbeeld. Speler A krijgt 15 slagen; Speler B 21 en speler C 24. In een stablefordwedstrijd krijgt speler A dus geen slag op SI 16, 17 en 18. Als deze stablefordpunten zouden worden gebruikt voor handicapverrekening zou handicapverrekening dus plaatsvinden op de gemakkelijkste holes hetgeen in evidente strijd is met het principe van matchplay.
Uitgaande van handicap verrekening op moeilijkste holes zijn er 2 opties:
– Handicap verrekening uitgaande van de sterkste speler
– Handicap verrekening uitgaande van de zwakste speler
Verrekening uitgaande van sterkste speler.
In bovengenoemd voorbeeld krijgt speler B 6 slagen t.o.v. A en C krijgt 9 slagen t.o.v. A. Op holes met SI 1 t/m 6 krijgen dan zowel B als C een slag t.o.v. A en op SI 7-9 krijgt alleen C een slag t.o.v. A. Dit betekent dat de handicap verrekening tussen B en C plaatsvindt op holes met SI 7-9.
Verrekening uitgaande van zwakste speler.
In dit geval krijgt speler C op SI 1-3 een slag op zowel A als B. Vervolgens krijgen spelers B en C een slag op A op SI 4-9. Handicapverrekening tussen A en B vindt in dit geval dus plaats op SI 4-9.
Beide methodes zijn bruikbaar, maar de administratie van de 2e optie (zwakste speler) is complexer naar mate het aantal spelers toeneemt. Bij 4 spelers is verwarring gegarandeerd. Hoewel dat op zich ook aantrekkelijke kanten heeft is de aanbeveling toch om bij de verrekening uit te gaan van de sterkste speler. Verdere argumenten ten faveure daarvan zijn:
– wordt in de literatuur als enige juiste methode genoemd;
– bij de ZUC zijn er alleen sterke spelers dus daarvan uitgaan bij verrekening ligt voor de hand.
JWR, 16 november 2011, 22.50 uur.